Prawo do osobistej styczności z dzieckiem stanowi jedno z podstawowych uprawnień rodzicielskich. Uprawnienie to nie jest jednym z atrybutów władzy rodzicielskiej, co oznacza, iż jest ono od niej całkowicie niezależne. W praktyce oznacza to, iż niezależnie od tego, czy władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, czy też została ona ograniczona jednemu lub dwojgu rodzicom, czy któreś z nich zostało jej pozbawione – w każdym przypadku rodzic zachowuje prawo do kontaktów z dzieckiem, o ile nie zaistniały podstawy ograniczenia tego prawa bądź też zakazania rodzicowi osobistej styczności z dzieckiem, do czego dochodzi jednak jedynie w skrajnych przypadkach.
W przypadkach, gdy rodzice dziecka nie mieszkają razem, powinni oni w pierwszym rzędzie dążyć do wspólnego ustalenia, w jakim zakresie, w jakich porach oraz w jaki sposób drugie z rodziców będzie realizowało kontakty z dzieckiem. W sytuacji, gdy rodzice nie są w stanie osiągnąć porozumienia w tym zakresie, decyzję podejmuje sąd postanowieniem wydanym w postępowaniu nieprocesowym w przedmiocie ustalenia kontaktów z dzieckiem.
W skrajnych przypadkach, kierując się dobrem dziecka, sąd może ograniczyć uprawnienie rodzica lub rodziców do osobistej styczności z dzieckiem. Art. 1132 § 2 kro przewiduje możliwość wydania przez sąd rozstrzygnięć w tym zakresie – sąd może zakazać spotykania się z dzieckiem, zakazać zabierania dziecka poza miejsce jego stałego pobytu, zezwolić na spotykanie się z dzieckiem tylko w obecności drugiego z rodziców albo opiekuna, kuratora sądowego lub innej osoby wskazanej przez sąd, ograniczyć kontakty do określonych sposobów porozumiewania się na odległość bądź też zakazać porozumiewania się na odległość. W uzasadnionych przypadkach sąd może też zobowiązać rodziców dziecka do podjęcia terapii rodzinnej.
Zachęcamy do sprawdzenia szczegółów naszych usług:
PRAWO RODZINNE ŁÓDŹ
PRAWO KARNE ŁÓDŹ
PORADY PRAWNE ŁÓDŹ